– ilk kez hayallerinden söz ettin. sessizce dinledim. yapmakta olduğun şeyin farkına varıp susacaksın diye ödüm kopuyordu.
– bazen “seslendirme”ye ihtiyaç duyar insan. ama sonuçta onlar o ânın hayalleridir. ne söyleyecektiysen, o an söylemeliydin. nasıl yargılayacaktıysan…
– yargılamak mı? ben kurtuluşundan bahsediyorum.
önünde öyle uzun bir yol vardır ki, her şeyi ölçüp biçmeye, üzerinde uzun uzun düşünmeye, etrafında olan bitenlerle ilgili ufak tefek deneyler yapmaya, hattâ canın sıkıldıkça oyunlar oynamaya alıştırmışsındır kendini. yaşayışında, bir-iki radikal dönüşüm dışında, küçük düzeltmeler ya da güncellemeler olur genellikle. güncelliğini yitirmiş bir kişiliğe sahip olmak seni olduğu kadar, çevrendekileri de sıkar. yani, “başkalarını”… başkalarının senin için önemi, başkalarının senin için önemi kadardır aslında. onların yaşamları üzerine düşünmeyi sevmezsin. onların seni anlama çabaları ise belki tek yaşam kaynağındır. peki gerçekten anlamaları, olduğun gibi yani, mümkün mü?
buna izin veremezsin.
"Yüzey" tefrikasının tüm parçaları:
Yorumlar