aydın’dan izmir’e dönüp otobüs firmasının servisiyle alsancak’a geldim. efes otel’in önüne, thy servisine doğru yürüyordum ki bilgisayarımı serviste unuttuğumu fark ettim. hemen fırlayıp firmanın bürosuna girdim. dedim nerdedir şimdi servis? dedi ilk durağı üçyol… ben dedim taksiye atlayıp alıp geleyim. siz de telefon açın bıraksınlar oradaki büroya. valizim de burada kalsın birazdan alırım. atladık taksiye gittik üçyol’a. uğrayan olmamış. telefon açtım tekrar merkeze, oradan servis şoförüyle konuştular. dediler siz nerdesiniz? dedim ben üçkuyular’daki büronuzdayım. dediler birazdan orada olur. (oysaki ben üçkuyular’da değil, üçyol’daydım. kafamdan bir yer uyduruyorum ve duraklar arasında maalesef öyle bir yer var! allah kahretsin!) birazdan bürodakilere diyorum ki ben onlara üçyol yerine üçkuyular dedim. tekrar arıyoruz. balçovaya, üniversiteye yönelmiş servis. diyorlar dönüşte gelir. e diyorum uçağım var benim? taksici diyor abi ben götürürüm yetişiriz. e ama diyorum valizim alsancak’ta? (hay kafama sıçayım, alsana valizini de yanına be adam!) diyorum ki taksiciye, gidip alalım şu nağlet valizi de gelelim o zaman. gidiyoruz, geliyoruz, servis geliyor, bilgisayarıma şefkatle sarılıyorum. atlıyoruz taksiye, havaalanına varıyoruz.
antep uçağını beklerken yazıyorum…
"Yollar Söyletir" tefrikasının tüm parçaları:
Olayın mimiklerini gözümde canlandırdığımda bile kahkahamı engelleyemedim, ne diyeyim!