Yalnızlığımdan utanırım sık sık. Özellikle erkek arkadaşlarımın kız arkadaşları güvensiz ve alaycı süzdükleri zaman. O bakışı hissedince katı, suskun ve saldırgan olurum çoğu zaman. Sıkıcı bir insan olduğumu bir şekilde ima ederler, daha çok utanırım. Arkadaşıma ayıp olmasınla yenilip gitmeme çabası birbirine geçer, o süreyi bir şekilde geçirip evime kaçarım. O kızlar da sevdikleri adam hatırına katlanır bana. Sonra apartman kapısında karşılaştığın komşun kafasını kaldırıp selam vermez. Merdivenleri çıkıp ev kapısının kilidini çevirince komşunun eğilmiş başı dikilir bir anda, kapı arasından evin içini görmeye çalışır. Selam vermek için kalkmayan o baş meraktan kalkıverir.
Bir de yalnız çıkılan deniz kenarı tatilleri… O zaman daha insaflıdır çoğu ama gene bir acıyan çıkar sana ve utanırsın. Kendi kabuğuna çekilmiş, pis bir manyak tahmini hep kafalarının bir köşesinde durur. Yalnızlığımı hem sevip hem utanıyorum. Benim için mahremdir. Başkalarının gözü önüne serilince sıkılırım. Onlarsa alay edip güler.
Yorumlar