söylemedikçe çürüyor insan…
bir tanım daha ekleniyor hayata, bir başka hesap daha. bildiği tüm doğrular, düzlemler eğri büğrü oluyor bir anda. aklına gelen saçmasapan şeyler bile, onun yerine anlatsın istiyor, bir anlama gelsin kendi başına; yaprak hışırdaması, rüzgârın durulması, vesaire, vesaire…
insan en çok insandan korkar. insan en çok, insana anlatmaktan. anlattıkça, dengesini bozmaktan…
ama söylemedikçe de çürüyor insan… kanser, verem, böyle böyle oluyor…
beklediğimize değmiş….yine, birkaç sözcükle ne çok konuşarak ne de çok susarak anlatamayacağımız şeyleri söylemişsin…doğru söylemişsin….denge menge kalmadı, üstünde yürüyerek denge testi yapılacak düz bir çizgi de….