WALKMAN

Büyük kentlerin ortasında, gürültüden kaçmanın yolunun wolkman dinlemek olmadığını anlamak belki acı bir deneyimdi. Cep telefonu cızırtılarının yok ettiği, dinlemekten mutlu olacağımı sandığım kaçış şarkıları. Koskoca kentlerin koskoca meydanlarında, olan bitenden kaçmaya çalışırken var olma isteğinden vazgeçememe… Yokolmayı göze almak cesaret mi, enayilik mi, korkaklık mı? Var olmanın asla mola vermeyen serüveni yaşamın tadı mı, yoksa kaybetmeye alışmak mı, karar vermiş değilim. Günlerdir yüzünü görmeye çekindiğim şehir beni varetmeye başladığından beri insanların gözlerine bakmaktaki çekingenliğim hızla artıyor. Turuncu bere takmak neden ayıptır ki bu toplum varlığında? Ve arkana bakmadan yürümek neden erdemdir devasa korkaklığımızda. Yokolmayı göze almışlara saygı duyasım gelmiyor… Cennete gideceklerine emin olsalar da akıllarınca…