SİZ YORARKEN KENDİNİZİ, BU HAYATI YORARKEN; İNSANLAR YAŞADILAR, KUŞLAR UÇTULAR…

– neden bana anlatmadın?
– neyi?
– anlatmak istediklerini, bütün bu yaşadıklarını.
– sormadın ki.
– seni doğru dürüst tanımıyordum bile!
– evet.
– yani?
– esas önemli olan, beni tanımasan da bunları anlayabilmen, tahmin edebilmendi zaten. sebebini bilebilmen. sense o kadar anlayışlı değildin sanırım. göremedin…
– göremedim demek?
– göremedin.
– nasıl görebilirdim ki?
– nasıl baktıysan, öyle görebilirdin…
– baktım mı?
– bakmadın mı?
– baktım.
– ama göremedin işte. nasıl baktıysan, göremedin.
– suçu bana yüklemeye mi çalışıyorsun?
– sen soruyorsun, ben söylüyorum.
– doğru dürüst hiçbir şey söylemiyorsun.
– suçu bana mı yüklemeye çalışıyorsun?
– …
– eski hırsım kalmamıştı artık, hevesim de. eskiden bir şeylere çabalıyor, ama değiştiremiyordum. sonraysa çabalamak istemedim hiçbir şeye, dolayısıyla, değiştirmedim hiçbir şeyi. çabalayan taraf ben olmayacaktım en azından.
– buna hakkın var mıydı?
– hak mı?
– buna hakkın yoktu bence. ikimiz için de kötü olacaktı bu.
– ikimiz mi?
– ikimiz.
– bence “biz” çoktan eskidik. “ikimiz” dediğin şeyse hiç olmadı zaten. ayrı düşler kurduk hep, birbirimizden bağımsızdık aslında. ve şimdi de öyleyiz. “iki” olmak çok daha zor bir durum. bizim kavrayamadığımız da buydu sanırım.
– bizim?
– senin ve benim yani, kavrayamadığımız.
– bağımsız olduğumuzu sanmıyorum. eğer öyle olsaydık şimdi burada olmazdık. onca şeyden sonra, burada olmak zorunda olmazdık.
– …
– peki artık değişemez mi hiçbir şey?
– bu güne kadar değişemediyse, artık değişmez.
– bu durum seni mutlu ediyor mu?
– bu güne kadarki durum seni mutlu etti mi?
– elbette hayır.
– bunu neden belli etmedin? beni tanımıyordun diye mi?
– …
– …
– söylenecek ne çok söz var…
– vardı… artık yok…
– neden?
– biz eskidik, aramızda söylenecek sözler de eskidi.
– her şeyin bitmesi için yeterli mi bu?
– her şey mi? başlamayan şeylerden bahsettiğini bilmelisin.
– başlayabilirdi ama…
– başlatabilirdin.
– suçu bana mı yüklüyorsun?
– evet.
– eskidik demek?
– eskidik.