BÜTÜN SAÇMALAR YALNIZMIŞ

iki paralel çizgi varmış. hiç kesişmemişler.

damlıyorsun çiçeğin sus dediği, ballanarak ağızdan taşan sevgi dili. kör, sağır, madem ki ölüsün, gitmişin bi haylice. gri bulutlara salınan teras balkondan, takla atar güvercinler. bir ikindi vaktidir. ve içine çökmüştür yolların çamur ağırı, o anlatılmaz yorgunluk. yalan bitmiştir. her şeyi var edip, hiç başlığı altında toplayan sevgi. hiç bir şey yokmuş, her şey varmış. dayanılır gibi değilmiş. madem ki evimizdir, yırtın perdeleri. yırtın perdeleri. vakit çok az kaldı. yırtın perdeleri. hiç bir yol hiç bir yola çıkmadığındandır, hep kayboluşumuz. sabahın köründe aşık uyandığındandır. insandan daha güzel bir şey görmedim ben, yalnızlık ve saçmasapan bir evren.

bütün saçmalar yalnızmış.

talamustaki nukleuslarla affettiğini, hipokampusuyla özlediğini anlatan öğretmen, saat kaçta ümit etmeyi kesmiştir? beğen veya beğenme, seninki bir sevgi hikayesidir, ana rahmine düştüğün gece başlayan. kafana vurulan çekiç. gerçek. gerçek. hey hep beklediğim, bir güneş gibi batan. hey hep beklediğim, sürekli çekip giden. hey hep beklediğim, göğsümün ortasında düşmeye devam eden. saçlarının kokusu, düşte görüyormuşum yine seni. avcumun içine komuşum da evreni, uzatmışım yüzüne, anlat bana. bir avuç gibi açılmış güneşler, ağaçlar, insanlar ve şehirler. açıklayıvermişin sonra, avcuna almışın avcumu, ılık. tek bir kelime etmeden. sıkılan bir elden ibaretmiş bütün soruların tek bir cevabı. yıldızlar sönerken, zamandan geriye iki dostun kavuşmuş elleri kalacakmış.

bütün saçmalar yalnızmış.

sonra canı acıyan çocuk nasıl ağlarsa öyleymişim. hüzünden değil, hasretten değil, acıdan. acıdan ağlarmışım. gerçek canımı yakarmış. uyanamıyormuşum bir türlü. sevgi hep ağır olmuş. her şeyin hali varmış hatrı sayılırmış. insan öpülmeye muhtaçmış, dalgalı ve delirmiş aşık.

bütün saçmalar yalnızmış.

büyük bir bütünün küçük bir parçası olduğunu sezermiş her insan, günü gelince. paralelleri kavuşturan sonsuzluk, insan sonsuzmuş;

selam.