Payanda / 20

Dingin gecenin ortalarında bir yerde birdenbire uyanıp, nerede olduğumu anlamaya çalıştığım birkaç saniyenin ardından, Ceren’in omzuna yüzümü bastırarak, aniden ve şiddetle ağlamaya başladım. Hıçkırıklarımı dindirmeye çalıştıkça daha derinden yeni bir atak başlıyor, gecenin saf sessizliğinde bütün apartmanı ayağa kaldıracak şiddetle gırtlağımdan çıkan sesleri durdurmam gerektiği düşüncesi kontrolü daha da kaybetmeme sebep oluyordu. Ceren, bu sinir krizi sürerken, sanki hiç uyumamış, sevişmemizin ardından ben uykuya dalınca gözlerini tavana dikip o anı beklemiş gibi düz, soğukkanlı ve hazırlıklı bir hamleyle kolunu başımın altından geçirdi ve omzumu tuttu. Artık sol göğsü üzerinde duran başımı koklayıp öptükten sonra iç çekmelerim arasında bir fırsat yakalayıp “beklemek” dedi, “her zaman iyimserdir. Dur bakalım”.