SYKLMLR Yazılar

Her sabah beni uyandırdığı haşmetli zil sesinin ardından mekanik, sevimsiz bir kadın sesiyle “good morning” diyen bir çalar saat almıştım. Alırken bu “cabası”ndan haberdar değildim. Başlarda “good morning”den kurtulmanın yollarını aradım. Bir düğme, bir tırnak, bir ayar noktası. Bulamadım. Şu ana kadar edindiklerim arasında en güçlü zil sesine sahip çalar saat olduğundan, bozarım korkusuyla daha fazla kurcalamaya da cesaret edemedim. Bir hafta önce “good morning”özelliği kendi kendini feshetti. Başlardaki tavrıma bozulmuş olacak ki, “kısmen” bozdu kendini saat. Şimdi yalnızca dövercesine çalan zil sesiyle uyanıyorum. Onu çok özlüyorum.

Çiçek açtı ağaç, gerçekten açtı. Çiçek koktu, gerçekten çoktu. Yaz geldi, hava sıcaktı, gerçekten kavruk. Yapraklarla bezendi, gerçekten yeşil. Koyuydu gölgesi gerçekten. Karıncanın işi çoktu gerçekten. Kuş da onu yemeliydi, hakkıydı. O gerçekten ağaçtı, biz yalandan insandık. Siz yalandan söylediniz, yalandan dinlediniz. Sabahtan akşama yalan bültenler okunuyor ekranlardan, yalandan göz yaşları dökülüyor. Her özgürlük narası sizi biraz daha köleleştirmek içindi. Doğruyu bulamıyorsunuz artık. Herkes bir yol tutturmuş oluyor nasılsa. Yalansınız. Bir ülkemiz olmadı hiç. Yaşadığımız yalandı. Hiç birimiz gözümüzün önünü göremiyoruz artık. Küçük şeylerden mutlu olma. Çünkü küçük bir şey yok galiba. Şükür vardı. İnsanlar daha az kibirliyken şükrederlerdi. Şimdi…

Yaz akşam oldu, uyansana! Sabah bayraklar asılmıştı Hoparlörden bağırıyordu başbakan Algida dondurma soğuktu Yaşlı kadının gözleme tezgahı sıcak Daha bu öğlen burası bir kasabaydı yetmişlerden kalan, bir tek deniz kirliydi. Çocuklar koştu suya uçan balonlar takarak kanatlarına, sıcak mı sıcaktı. Bütün o çocuklar fidan gibi serpildi, güzel mi güzel oldular. Yaz akşam oldu , haziran temmuza döndü. Belki dünyamız da ısındı, belki… Ne olduğunu kim biliyor artık? Bütün herkes büyüdü, güzel güzel çocuklar oldu. Bunu görmek ne huzurlu bir son. uyusana !

Denetleme sürecinin şu ana kadar nasıl gittiğinden söz edecektik güya. Onun için davet etmişti beni yukarıya. Ama ters giden bir şeyler vardı sanki. Tamam, sevilmeyi beklemek safdilliktir bu meslekte ama, böylesi tuhaf bakışları hak edecek biri de değildim kendimce. Odanın dışındakilerle göz göze geldi bir an. Kaş, göz, işaretleşmeler… – Sizi şöyle arka odaya alabilir miyiz biraz, dedi, mümkünse… – Tabii, dedim tedirgin, ama… – Lütfen… Tamamdı işte, temiz bir dayak geliyordu… Biz ayaklandığımız sırada, aşağı katta çalışanlar da yukarı çıkmaya başladılar aniden, sinsice gülümsüyordu hepsi. Anlamıştım, “Bir tekme de ben atayım bari, hazır yakalamışken.” diye koşturuyorlardı yukarı. “Fırsat bu…