SYKLMLR Yazılar

Bıçak keskin olduğunu farkettiği anda çoktan bir şeyleri kesmiştir. Mesele şudur ki, bir adamın boğazını da kesmiş olabilir, ekmek de. Bir bıçak bir adam kesti, diğeri bir dilim ekmek. İkisi birbirinin aynı da olsa, keskin olmak ikisi için farklı anlamlar taşır. İki ekmek bıçağından biri halinden memnundur, diğeri hayatını sıkıcı bulur. İki cinayet aletinden biri kendinden utanır. Diğeri, izin verseler kesmeye devam edecek; o kadar öfkeli ve gaddar. Öyleyse keskin olduğunu farkeden bıçak kendini bilir mi? O henüz yeni tanışıyordur kendisiyle. Daha içeri buyrun, daha içeri. Bıçak kendini kesmemiş, henüz kendini bilmiyor o zaman. Kese kese yıllar geçmiş, bıçak der…

Adamlar konuşur, kadınlar konuşur, kimi kızgın, kimi neşeli, kimi sağcı, kimi amasyalı, biri müdürlük etmiş 30 yıl, bir diğeri annesini hiç görmemiş, sen de dinlersin, çok öfkeli bir adam ama aslında iyi biri dersin veya bütün bu sıcaklığın içten içe seni etkilemek için kurulmuş bir sahne olduğu hissine kapılırsın, kıl olabilirsin. Çeşit çeşittir konuşacak mevzu ama o sırada alttan başka bir metin geçmektedir. İşte diyorum, o her neyse, aslında iyi olan, aslında narsist olan, aslında kıskanç olan, işte diyorum o her neyse onu konuşsak, o her neyse yan yana oturup sussak, kucaklaşsak, o her neyse bizim korkumuzu yıkıp ortaya çıksa.…

buluşmalara hep on beş dakika geç giderdi. üzerine bir de istemsiz gecikmeyi eklemek gerekirdi tabii. müge’nin derdi günü güçlü olmaktı. kimse gülemezdi onun hallerine, kimse acıyamazdı ona, ağladığını görmediler bugüne kadar. yine sitemsiz ve güleryüzle karşıladı onu caner. yirmi beş dakikadır bekliyor olmasını sorun etmemişti yine. müge’yi gördüğüne seviniyordu her zamanki gibi. ama onunla buluşuyor olduğuna da hâlâ şaşırıyordu aradan bir buçuk ay geçmesine rağmen. bu yüzden, müge’nin ilgisizliklerine de, buyurganlığına da pek itirazı yoktu. sonuçta seviyordu onu. güçlü oluşunu, sahiplenmeyişini ve sahiplenilmeyişini. arkasında gizlediği gülü uzattı utangaç gülümsemesiyle. ilk kez böyle bir şey yapmaya cesaret etmişti. içinden öyle gelmişti.…

Sizin orayı bilmem, bizim buralarda çöpçüler akşam saatlerinde başlıyor işlerine. Çöp arabaları trafiği tıkamasın diye böyle yapıyorlarmış. Bizim sokağa 9 gibi geliyorlar mesela her gün. Çöpçülerin sözleşmeli olanları bir de belediyenin kadrolu işçisi olanları var. Kadrolular aynı işi yapıp sözleşmelilerin 2 katı para alıyor mesela. Sizin orayı bilmiyorum ama bizim sokağa bir de öğle saatlerinde çöp arabalarıyla gelen genç adamlar var. Onlar da gündüz geziyor sokakları, çöpçülerden önce. İki tekerli metal arabaları var, araba mı demeli tam bilmiyorum. Metalin üstüne geçirilmiş kocaman bir çuval, iki tekerlek, ucundan tuttukları uzun metal boruları olan bir alet. Çöpçüler sokakları temizler, kokuyu, salgın hastalığı…

Sanki ölüm hiç yokmuş gibi yaz akşam oluverdi, çocuklar sokaklarda çığlık çığlığa oynuyor sanki ölüm hiç yokmuş gibi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi anneler balkonlardan seslendi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi herkesler uykuya dalıverdi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi neye sarılıp yaşıyorsun sen? Sen ölünce bu çocuklar bu bahçelerde gezinecek, senin diktiğin ağaçlar altında dinlenecekler, sanki ölüm hiç yokmuş gibi.Mülkünü ne kadar da sahipleniyor insan, ölüm elinden almayacakmış gibi. Verandada yavru kediler mırlıyordu benim efendim, üstelik bir çaydanlık gibi sıcak, kardeştiler, kardeş oldukları her hallerinden belli.Kediler fokur fokur uyuyordu, ağustos böcekleri tempo tutmuş atışıyordu.Yakındaki derenin sazlıklarından kurbağalar ara ara uzun…

Neler neler olmak istedin sen. Bir süper kahraman, büyük bir siyasal lider, bir dahi, gitarist, astronot, orkestra şefi, mevlevi dervişi, yazar, psikiyatrist. Neler neler olmak istedin. Yolun sonunda psikiyatrist olmak düştü payına. Bu herkes tarafından görülen ”gerçek” hayatın. Yollar yürünürken kafanın bir yerinde hep başka hayaller kurdun. Bu yüzden hiç hırslı görünmedin, hep sakin bir insan oldun, gerçek seni buna zorladı. Uysal bir ifadeyle gündelik işleri idare ederken hep içinden bir ah çektin, ah bir bilseydiniz. Neler neler olmak istedin. Dahası hayallerin için hiç gerçek uğraşlar vermedin. Hep korktun sen. Komik duruma düşmekten, kınanmaktan, sonunda utançla hata yaptığını anladığın bir…

Terkedilmiş karanlık gemiler gibiyiz ve öylece salıverilmiş denizin ortasına. Hep akıntıdır karşılaştıran bizi ve koparıp uzağa düşüren. Akıntıdır alır götürür, birbirimizin etrafında dolanarak, sokularak, çarpışarak… Ağır ve nedensiz iniltiler bomboş güvertelerde. Her yerde pas ve deniz. Yükler boşaltılmış, tayfalar terketmiş. Sarhoş gemiler, yalnızca yüzdüğü için gemiler hala. Felakete uğramış, sevinç içinde, her kaygıdan kurtulmuş, bir tek hüzün kalmış geriye, tek bir çığlık sesi dahi duyulmadan çarpışarak… İnildeyerek, öncesini ve sonrasını artık merak bile etmeden. Tek bildiği denize kapılıp gitmek. Akıp gitmiş ve ümide gerek kalmamış. Kendine ve diğerlerine ümit beslemeden, ne bir acıma, sessiz ve tek bir çığlığın dahi duyulmadığı…

İçimizdeki iyilik kırıntılarına bakıyorum da; bu dünyadaki her şey aşka hazırlıktır, aşk için ödenen bedeldir, aşka duyulan hasrettir, aşktan eksiktir. Aşk için konuşur, aşk için duyar, aşk için susarız. Gelişimiz ve gidişimiz aşkadır. Aşk için doğduk, aşk yüzünden öleceğiz, aşk içinde. Aşk içinde görür, aşk içinde koklarız, aşkladır bütün dansımız. Bütün derdimiz aşktan, dermanımız aşktır. Aşkla doğar bebek, aşkla doğrulur, aşkla yürür, aşkla büyür. Şiddetle çağıran aşktır, bekleyen aşktır, yüz üstü bırakan aşktır. Aşkı hayal eder, aşkı kaybeder, aşkı buluruz. En çok aşk öğretir, en çok aşk aldatır. En çok güldüren aşktır, en çok ağlatan yine aşktır. En kolay kırılan…

Bir duvara mı benzer kötülük, yoksa bir hayvana mı? İçlerinde karanlık kuyular olan insanlar var ve kurbanlarının ayağını kaydırıp o kuyulara atmak ve acı çektirmek isteyen ve bundan haz duyan. Bu dünyanın dışından gelmiş gibidir, hiç yağmur yağmayan, hiç ağaç yeşermemiş, sanki bir topun peşine takılıp çocuklar hiç koşmamışlar. Öyle bilmediğimiz bir dünya. Bu dünyaya ait olmayan gözlerle size bakarlar. Bir duvara mı benzer yoksa bir hayvana mı? İnanmak istemezsiniz, acı çektirmekten keyif duyan duvar mı var, hayvan mı var?

Daha deniz görmemiş çocuklar var.Belki avlanmış bir köpekbalığı ve başına toplanmış vahşi bir kalabalık gördüler(bir katilin idamını izlemeye gider gibi, kafalarında bir takım cinayetler daha işlenmeden durdurulsun diye), belki televizyonda, belki balık kasalarının peşine takılmış martılar, kayıklar ve akan bir su gördüler.Daha deniz görmemiş çocuklar var ve hiç deniz görmeden ölen adamlar ki kalpleriyle birlikte zincirli cep saatleri de durmuştur.Ani bir kararla çırılçıplak soyunup kendini sana sunan bir kadın gibi, soluksuz bırakarak, yer gök mavidir, deniz görülmüştür.

Bütün üst düzey bilgiler aslında çok basit bir şey söyler.Konu psikiyatri veya fizik olabilir, farketmez. O bilginin üretilmesi için yıllarca gece gündüz çalışmış çok zeki adamlar olabilir, ayrıntılardan cımbızla çekilmiş, uykusuz kalınmış, süzgeçlerden süzülmüş de olsa, sonra o bilginin öğrencisi yıllarca uğraşmış, bir sürü emek de verse, bir an geliyor ve bahsedilen beyninde kısa bir cümleye tercüme ediliyor. Hayatta her konuda böyle bir gerçek var, farkında mısınız? Uzun düşünmeler, formüller, kitaplar, tartışmalar, gözlem, tecrübe, bütün çaba, sonunda bilgi yüzünü insana açınca şaşkına çevirecek kadar basit olduğunu farkediyorsun, ”çok susadım su ver” demek kadar kendiliğinden ve basit. Parçaların çıt diye yerine…

Annen ölünce, onunla birlikte vücudundaki herbir hücre ölür, nasıl hayatta kaldığına şaşarak. Vücudundaki herbir hücreden taşmış sevgi akar gider, yıkayarak yeryüzünü en ufak toz zerresine kadar. Sonsuzda bir noktaya dönüşürsün, sonsuzda nokta olur mu? Sonsuzda nokta yok olur. Patlayıp içine çökmüş bir yıldız gibi…