SYKLMLR Yazılar

beğenici, aralık ayında bir gün, mesai sonrası şarap içmek için -her zaman gittiği- cafe-barımsı yere girdiğinde barda iki masa doluydu yalnızca. içerisi yemek-sidik-sigara dumanı kokuyordu. ışık sadece pencere kenarındaki masaları aydınlatıyordu. diğer masalar alacakaranlık… pencere kenarındaki masada oturan kızla oğlan susmuş önlerine bakıyorlardı. diğer masadaki iki tane oğlan çocukları ise -yeni geldikleri belli- menüyü inceliyorlardı. beğenici de oğlan çocuklarının oturduğu yerin yakınlarında bir yere oturdu. koltuğa yayıldı, kravatını çıkardı, çocuklara kulak kesti. çocuklar kırmızı şarap içecekler, türü konusunda karar veremiyorlardı. ne yiyeceklerini bilse… lafa girişecekti… vazgeçti… garsona bir şişe “emir” yanına da tuzlu fıstık söyledi. üçüncü kadehin sonuna doğru masalar…

– karıştın… dolayısıyla karıştıkça hem karıştın hem de karıştırdın. şimdi de çözülmeden mütevellit kırışıyorsun. – … – hayatın, durumların, eylemlerin ve kişilerin hatta, toplamlardan ibaret olduğunu unutuyorsun. iki içinde bir ve bir’i taşır. topla(n)madan çıkaramazsın. – ya? – ya sıfıra denk düşersin ya da işte böyle zaten kendi dinamikleri içinde durağan yani “0” durumundan çıkmaya çabaladığın için eksi… etkisizden çıkarsan eksilirsin. – neredeyim o zaman ben?? – her zaman olduğun yerde. burada değilsen hiç bir yerde! >> Mercan Dede / Engewal / 5’03” çalıyordu… çözüldükçe eksilirken…

bi gün çat serdar aradı bilader. akşam aha gene bu saatler. ses böyle telaşlı. bi yandan titriyo ibne. soğuk biliyo musun, ayaz dışarısı. nefes nefese kalmış, burnu çeke çeke konuşuyo. aar aar da konuşur. abi dedi, müfit abiyi kaldırdık astaneye. o dakka fırladım ben hemen. hanıma dedim anattarları ver, o zaman daa boşamamış beni. hemen çektim çeketi, elimde telefon. hayırdır falan filan. kalp krizi geçirmiş. hastanede. hemen bastık gittik, bekliyoruz tabi. n’oluyo ne bitiyo kimsenin bişey bildiği yok. bi saat iki saat sonra dediler kurtardık. hanımı bi girip görebilir. necla yenge girdi, bi beş dakka sonra çıktı. hükümet gibi kadın…

“şöför bey gelen yok giden yok neyi bekliyoruz?” diye seslendi arka dörtlüdeki teyze. yoktu da gerçekten. pazar sabahı saat onda seyran lisesinden aşağı inen yokuştan koşarak gelip ulus dolmuşuna binecek kimse olmaması da doğaldı. öylece duruyorduk. Teyze ihtimal o ki altın gününe gidiyordu. veya vedat dalokay’daki pazar sabahı nikahlarından birine. şıkır şıkır giyinmiş, olabildiğince süslü ama bir yandan da ununu elemiş eleğini asmış. “Şöför bey”in gözüyse caddenin solunda kalan apartmanlardan birinin üst katlarındaydı. Elinde sigarası bir cama kilitlenmiş dalgın bakışlarıyla ara ara iç çekiyordu. Bu sinir bozucu bekleme beş dakikayı geçince teyze ikinci kez seslendi “neyi bekliyoruz şöför bey” diye.…

öyle bir yere gelinir ki sonunda, bütün oyunlardan çıkılır birer birer. “zaten” denir. zaten, gerçeklere teslim oluştur. zaten, itirafın başladığı andır. zaten, hesaplaşmadır. korkunun bittiği, korkulanın geldiği yerdir, zaten. zaten’in karşısında dağ olsa dayanmaz. “zaten”, diyen, sahneden yere iner. zaten’in içinde, silme ihanet vardır. bıçaklanmış sırtın, zaten’den sonra kanar. zaten torbadan çıkan zehirli bir yılandır. zaten, yangında, ilk kurtulandır. zaten’in üzerine küfür tanımam. zaten bir yok oluştur, z ile başlar zaten.

seni beklerken kendime başka bir ben uydurdum, aksi gibi o da seni beklemeye başladı. bir çerçi geldi seni beklerken, senin, dedi, dizlerin çürümüş. her yerin oyuk oyuk. içinden, dedi, senin nehir mi geçti? bir saatçi gelip adını söyledi, beni bul, dedi telaşla, aradım buldum, yüzüme güldü. şimdi git, dedi, şimdi git kendini kur. gözlerim doldu, gittim, saatim durdu. seni beklerken satır araları düştü ardıma önüme. koşmasaydım düşecektim, ucuz kurtuldum, ilk paragraftan dönüp baktım geriye, başlıklar gördüm dizilmiş, üstü çizilmiş. bir çocuk yanaştı tedirgin, tetikte misin, dedi, hâlâ tetikte misin? bekliyorum ya, dedim, daha ne yapayım? hazırlan, dedi, yola çıkacaksın yakında,…