SYKLMLR Yazılar

Bir kafir derviş oldum, havalar nasıl diye de sormuyorum, havalar beni sormayınca. Saçıldım gitti dünyaya, geri nasıl toparlarım hiç bilmiyorum. Ümitle doluyum ve şaşkınım, bir çocuk oldum bir adam. Herşey vaktini kollar. Kalpten içeri bir dil var, işte ondan başka da anlaşmanın imkanı yok galiba. Samimiyet ne kadar önemlidir, bizi göklere de çıkarır yerin dibine de sokar. Oysa kalbin içinde bir ev var, yer de bir, gök de bir. Yönsüz, şekilsiz şemalsiz bir ev. Peki ne var orada diye sorarsan, ben varım, benden sana bir selam.

Kıyıda bi masa seçtik, denize sıfır. Denizin çarşaf gibi olduğu akşam üstlerinden biriydi. Ufak bir koyun sonunda kayalıkların tam başladığı yerdeki mekana ilk kez geliyorduk. Hemen bir kaç adım yanımızdan yüz yüzelli metrelik kumsal başlıyor, karşı kayalıktaki diğer mekana kadar da hiç kimse görünmüyordu. Güneş karşı kayalıklara doğru hızla devriliyor, kumsaldaki şekillerin gölgeleri anbean bana doğru uzuyordu. Kış günü dersin ama hava sakin, dingin, esintisizdi. Sıcaklık üşütme sınırında olsa da üzerimiz sıkıydı. Yeteri kadar sigara, çakmakla masaya oturduk. Masa dört kişilikti. İki erkek olunca, bi ümit, hep dört kişilik masaya oturulur. Gece yalnız dışarı çıkarken yanına güneş gözlüğü almak gibi……

‘o kadar mutsuz oldum ki, bundan sonra mutluluktan hep yüz alsam, taş çatlasa kırk beş düşer karneye.’

rüzgar esiyorsa onu serinletsin diyedir, yağmur yağıyorsa göz zevkinedir. hakkı bir şey istedi mi onu alacaktır ya, güzellikle istemeyi bile yediremez kendine. hiçbir siparişi standart isteyemez. makarna mı yiyecek hakkı? sosunu ayrı getirsinlerdir. su mu içecek? ne soğuk ne sıcak, tam kıvamında olacak. beş siparişin üçü en az, geri dönecek mutfağa, hakkı değerli olduğunu iy’ce bi’ hissedecek. hani hata yaptıkça yapmamayı öğrenir insan, acı çektikçe olgunlaşır, falan. günde en az beş kişinin kalbini kırar, on kişi fellik fellik kaçar hakkı’dan. o oralı bile olmaz. yüzüne bakan hiç acı çekmemiş sanar hakkı’yı, hiç hata yapmamış sanar ses tonuna aldanan. bütün terk…

Seni kendi istediğim şekle sokmak için çok uğraştım, seni bir kalıba sokmaya çalıştım bugüne kadar üzgünüm, diye girdi söze Elif. Olduğun gibi sevmeyi beceremedim demek ki. Sabırsız davrandım belki de bilmiyorum. Hep değişmeni, benim sende değişmesini istediğim şeyleri hemen değiştirivermeni bekledim, olmayınca bunaldım. Halbuki çok da mühim şeyler değildi biliyorum. Önemsemedin sen de zaten pek. “Hayır hepsini önemsedim” diye araya girdim, hassasiyetim sesime işlemişti. “Hepsini önemsedim, haklı bulmadıklarımı uzun uzun konuştum seninle. Haklı bulduklarımı da değiştirmek için uğraştım. uğraşıyorum”. Elif, söyleyeceklerini unutmak korkusuyla hızla araya girdi, “neyse işte, demek ki bana yetmemiş ya da ben anlamamışım veya anlamazdan gelmişim bilmiyorum.…

soru işareti sorunun arkasına konmaz, gözünün içine bakıp beklediğin cevabın önüne konur.

herhangi bir mahalle maçında üçüncü kornerden elde edilen penaltıyla gelen gol için sevinç nidaları atan, takım arkadaşlarının kucağına atlayan, veya timsah yürüyüşü yapan neredeyse hiç görülmemiştir. golü atarsın sonra maç devam eder. ama golü yiyen taraf için durum her zaman sinir bozucudur. topu kornere çıkarmama konusunda özen göstermeyene sinir olma hakkı mahfuzdur. öte yandan gol hukuken geçersizdir. kornerden penaltı, korner kullanılamayacak kadar dar alanlarda oynarken uygulanır. ama ne evrensel futbol kurallarında böyle bir denklik vardır, zira penaltıların gole dönüşme oranları kornerlerden elde edilen gollerin üç katından kat be kat fazladır, ne de bu kuralın oynayanların vicdanında tartışmasız müsbet bir yeri.…

– neredesin? dedi. gerçekten nerede olduğumu mu merak etti, yoksa orada olduğunu mu belirtmek istedi anlamadım. birincisi de ikincisi de bencileyin önemsiz, hatta aynı, orada değilsem. birincisi de ikincisi de sencileyin önemli, çok farklı, burada değilsen. merak işte. sonra..çok az zaman sonra kendi kendime sordum: -neredeyim ben? bu soruyu bir yerde olmak istediğim/dilediğim  için mi yoksa gerçekten merak ettiğim için mi sorduğuma karar veremedim birincisi, bencileyin de sencileyin de önemsiz; soruyu kendi kendime sorduğum için. ikincisi   -de-   bencileyin ve sencileyin önemsiz; soruyu kendi kendime sordurttuğun için. en basiti böyle.