Hiç bitmiyor şevkat isteğin. O şefkate muhtaç ve doymak bilmez yan ne insanda? O suskun, üşüyen, iyileşmeyen karanlık? Bir an çöker kalırsın, dinmez ömür boyu sancısı. Açıklamaya çalışmak faydasız. Sen de tatmışındır onu, belki bir sabah yalnız uyanınca, belki bir gece elektrikler kesilmiş ve öksürüyorsan. O uğuldayan korkunç mağara, yatıştırılmak için yalvaran yanın, belki ölümündür, belki yalnızlığın.
İnsan beyhude bir çabadır belki, kim bilir? Sen onu herkesin içinde gizli bir sır gibi sakladığını bilirsin. Öpülmek istediğini, sarılmak ve şımartılmak istediğini… O şevkate muhtaç yanımız hep bizimledir. Herkesledir. Öyleyse herkese merhamet et. Merhamet et ki insan bir yenilgiye dönüşmesin.
Bunu dusunuyordum tam da. Bir bagimliligi dusunduydum. İnsanin insana bagimliligi da bundan midir acep