İntiharı her insan düşünmüştür. Ben de düşündüm. Niyetlendim de. Bir gün haberlerde çocuklara dayak atan bir bakıcı kadın izledim. Etkilendim ama neden olduğunu açıklayamadım da. Birkaç gece sonra gözyaşlarıyla uyanana kadar. O gizli kamera çekiminde kadın çocuklardan birini yanına çağırıyordu. Beş altı yaşlarında bir çocuk. Çocuk çağrılınca kadının yanına hiç itiraz etmeden gitti. Bir şeyler söylüyordu kadın, ama bir an sonra tokat gelecek, hareketlerinden belli. Kafasını kaldırmış öylece bekliyordu çocuk, kaçıp daha da sinirlendirmemek için. Evin içinde nereye kadar kaçabilir? Aniden kadının kolunun havaya kalktığını görüyorduk sonra. Ve tokadı yemeden bir çığlık atıyordu çocuk. Hiç kıpırdamıyordu ama. Donmuş, keskin bir çığlık.
Ağlatan o tokat değildi beni. Bir tokat nedir ki? Çocuğun kadının yanına gidişiydi. Belki bu sefer vurmaz umuduydu. Kol havaya kalkınca çaresizlikle anlamasıydı dayak yiyeceğini. Her umud ettiğimde bir tokat da sen attın bana hayat. Dram dayak değildi, dram korkmaktı, dram umudetmekti. Düşündüm, ben öldürmeyecektim kendimi. Onlar gibi olmayacaktım. Çok sinirlerini bozarsam gelsin onlar öldürsün beni. O güne kadar ben korkmadan oyunuma dalıyorum. Ve kendimi öldürmüyorum.
Yorumlar