Uzanmıştır upuzun, sonsuza. Ve sessizdir. Tek bir soluk işitilmez. Nefesini tutmuş nefes sahipleri. Serinlemiş, gökyüzü genişlemiştir hiç olmadığı kadar. Bir andır bu, bir sesle bozuluverecek. Bekler, bekler ve her şeyi anlamaya az kalmıştır, bir adım öncesidir yani. Yeniden katılaşacak madde, yeniden gerçek olacak dünya, ilk günümüz gibi, köklerimizi dibe saldıkça, uzayıp giderek çaresiz bir insancık kocaman bir sonsuza. Oysa hep korkmuştur, ben kim oluyorum da bu sonsuza…
İyilik nedir bildin mi? O içine çektiğin nefesten başka?
Yorumlar