GECE VAKTİ

Sanki ölüm hiç yokmuş gibi yaz akşam oluverdi, çocuklar sokaklarda çığlık çığlığa oynuyor sanki ölüm hiç yokmuş gibi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi anneler balkonlardan seslendi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi herkesler uykuya dalıverdi, sanki ölüm hiç yokmuş gibi neye sarılıp yaşıyorsun sen? Sen ölünce bu çocuklar bu bahçelerde gezinecek, senin diktiğin ağaçlar altında dinlenecekler, sanki ölüm hiç yokmuş gibi.Mülkünü ne kadar da sahipleniyor insan, ölüm elinden almayacakmış gibi.
Verandada yavru kediler mırlıyordu benim efendim, üstelik bir çaydanlık gibi sıcak, kardeştiler, kardeş oldukları her hallerinden belli.Kediler fokur fokur uyuyordu, ağustos böcekleri tempo tutmuş atışıyordu.Yakındaki derenin sazlıklarından kurbağalar ara ara uzun soluklu düdükler öttürüyorlardı.Karşı dağdaki köyün ışıklarından kalkan köpek ulumaları sıçraya sıçraya yan bahçeye kadar ulaşmıştı.Bu sessiz bir gece miydi, gürültülü mü? Kalbim vurdu, kalbim durdu, kalbim vurdu, kalbim durdu, kalbim vurdu…Ne kadar kısa bir hayat ve insan en çok güzelden korkar, bir gece vakti tam da ay dolunay, denize girip bir daha dönmemek, bir yunus gibi, bir balina gibi, eski bir kara hayvanıyken denize karışmak.Tenimi sıyırıp atsam, içimde yıldızlı bir gece, bir şaşkınlık, benden geriye, sanki koçak hiç yokmuş gibi.