Adam hüzün dolu, hiç kimseye ait olmadım, hem hiç bir vakit kimse kimseye ait olmamıştır diyor. Kadın yüzüne açıkça söylenen bu cümleyle adamı daha da çok seviyor, daha da bağlanıyor. Kadının bu basit cümleyle içine yuvarlandığı acı, sanki bu acıyla tüm çocuksuluğu, anne babası, büyüdüğü evin tozlu kokusu, mahallede beslediği duman grisi kedi ve tanrı ölmüştür, çocukluk işte. Hem yalnızlık sevişerek nasıl çözülsün, sevişmek zaten kavuşanlar için, ne kadar soyunsa o kadar yalnız kalmıyor mu kadın, çıplak bir kadın yapayalnızdır.
Her günah, her suç denendi, eller kelepçelendi, kırbaçlar şakırdadı, her delik yalandı ve dolduruldu, bunun hazzı da duyumsandı tam manasıyla ama o boşluk dolmadı gitti. Erkek arkadaşını kaybetme korkusuyla onlarla yatan liseli kızlar geliyor aklına, bir yandan çocuk oyunu, ne garip pazar yeri, kim ne alıyor kim ne satıyor. Bir aşk faşizme dönüşmek üzeredir ve artık dünyanın hiçbir sevişmesi aralarındaki boşluğu doldurmayacaktır, oysa bir kadın adamın sözlerini dinlemeyi bırakmış sigara tutan parmaklarının zarifliğine dalmıştır, bu ne güzel bir konuşmaktan vazgeçmektir, hepimiz birbirimizin ne dediğini dinlemeyi bırakırız bir süre sonra, kimi bıkkınlıkla, kimi merhametle, kimi hayranlıkla. Dışarıda sis çığlık çığlığa bir martı ve adam ”hiçbir insan başkasını sevemez” cümlesini kendine saklamış usulca kafasında tartmaktadır.
Yorumlar