EŞİTTİR; PARABELLUM

-bir-

önündeki röntgenlere evirip çevirip bir daha baktı. ben o sırada odayı inceliyordum.
-kaç yıldır sigara içiyorsunuz? diye sordu.
-yanlışınız var ben sigara kullanmam, dedim.
bir elindeki röntgenlere, bir de bana baktığını hissettim.  o sırada ameliyat elbisesinin üst cebindeki kalemler topluluğunu seyrediyordum.
-anlaşıldı, dedi, bir kaç test yapalım o zaman, iki gün sonra gelebilir misiniz?
-gelebilirim, dedim.

ahlayıp puflayan insanların sıra beklediği koridordan geçip sağlık ocağının bahçesine çıktım.
hava güzeldi. serindi ama güneş vardı. bir sigara yaktım. derin bir nefes alıp bahçedeki kavak ağaçlarının salınışını seyrettim.
teraslı evleri, dar ve helezonik merdivenleri, salaş mekanları, tünelleri sevdiğim gibi hastanalerdeki doktor odalarını da severim ben. koridordaki hayatın aksine doktor odalarının dinginliğini, birbiriyle alakasız, bir çoğu ilaç şirketlerinden gelen üst ceplerine tıkıştırdıkları kalemleri ve yeşil ameliyat elbiselerini..
Otuziki yaşındayım ve 14 yaşımdan beri sigara içiyorum.

 dünya çok kalabalık. bu saatten sonra kime hangi fantezini anlatacaksın?

-iki-

ertesi gün odamda çalışırken odacı bir paket getirdi; “doktor bey gönderdi”
paketi açtığımda içinden yeşil V yaka ameliyat elbiselerinden çıktı. bir de not:
“gece yatarken giyin, çok rahat oluyor”
…
zaten ben de o sabah don giymemiştim.