Mesela bilmediğin bir şey konuşulmamalı, dünya üstündeki hayatın şu kadar milyar yıllık serüveni şiirsel cümlelerle duygusal bir ses tonuyla konuşulmamalıdır, bilmiyorsun ki neyin duygusu, belki cehaletini dramatik bir ses tonuyla örtüyorsun. Tavır kaynaklı sahte bilgelik, bilge kim? Bilge, insandan bilge olamayacağını anlayan değil mi, sen sanki bunu anlamadın mı, neden anlamazdan gelinir herkesin bildikleri? İnsan soyunun gelecek iki bin yılı üstüne konuşurken de sesini ümitsiz ümitsiz çatallandırma, ne biliyorsun?
Hem ne biliyorsun öleni sevdiğimi veya ölüme üzüldüğümü, üzgün bir şekilde baş sağlığı dileme, bana yük olma. Duygusal konuşmaları sık yapan insanlar duygusal değil hastadır, hasta. Her şey her şeye dönüşüyor, madde enerjiye, iyilik kötülüğe, ölü diriye, sonra tam tersi oluyor, hem anlam hem fizik evren bütün varlığıyla kendini başka bir halde, başka bir hale adanmış buluyor, bir bütün olarak bu resim, bir bütün olarak bu alem, bir bütün olarak bir an bakabilirsen sevgidir. Parçalarında sevgiyi ara ki bulasın. Parçada sevgi de olmaz akıl da. Sevmeyi ne biliyorsun, gökteki ayı ne biliyorsun, duygusal ses tonuyla yakın mı olduk şimdi, duymadın mı edebiyat bitti, her sanatın yükseldiği bir yüzyılı olur, sonra yarı geleneksel yarı nostaljik bir şeye dönüşür. Yüzyılında olan şey odur ki, maruz kalan insana şakaklarında nabzının vuruşunu duyurur, evet edebiyat teorisi ve pratiğiyle bitti, ne dil var artık ne okuyucu, japon da böyle rus da, ama sen hala duygusal ses tonundan kurtulamadın, vesaire, vesaire, vesaire…
Olmamış. Bir insan karşısındakine hiç mi açamaz kendini?dönüp baktığında kelimelerinde boğulmadıysan, büyük başarı..