– “Benden bunu isteyemezsin” dediğinde nasıl sevindiğimi fark etmiştin. Samimi bir korku görmüştüm, samimi bir öfke. Bu, birçok şeyi değiştirirdi. Kaygıların vardı işte, “benim” gibi…
– Böyle düşünmeni istemiş olamaz mıyım?
– Büyük olasılıkla…
Karşılaştığım birçok zorluk vardı. Ama beni tamamen bağlayan kimi şeyler vardı ki, dayanılmazdı… Diğerlerine daha çok kafa yoruyor olabilirdim. Daha çok zaman ayırıp, içimde, büyüttükçe büyütüyor, yeni yeni sıkıntılara da yol açıyor olabilirdim. Ama bunlar, olanca somutluklarıyla karşımda duruyorlardı işte! Üzerinde düşünülecek fazlaca bir tarafları yoktu. Diğerlerinin yarattığı sıkıntılara alışıktım. Zaten o sıkıntıların biçimine, büyüklüğüne bir ölçüde ben karar veriyordum. Belki kendilerinden, belki bu biçim verme işinden, gizli bir tat bile alıyor olabilirdim. Bunlarsa hiçbir müdahalem ve çıkış yolum bulunmayan sıkıntılar yaratıyordu. Tam karşımda duruyorlardı ve gözlerimi ayıramıyordum.
Yorumlar