– Bu oyunu ilk oynadığımız zamanlar ne kadar acemice davrandığımızı, anlamaya başlamıştım. Sanki kuralları biz belirliyormuşuz gibi bir yanılgı içine düşmüştük. Oysa çoktan kaybolmuştuk bile!
– Bunu ilk ne zaman anlamaya başlamıştın?
– Zaman…
Sondan başa anlatmayı da düşündüm. Bu yöntemle belki gereksiz duygusallıktan, öfkelerden, sevgilerden, kaygılardan, kırılganlıklardan arınabileceğimi sandım. En önemlisi, işin “heyecanı” beni ilgilendirmiyordu artık. Kimseyi de ilgilendirmesin istiyordum. Aslında, kimsenin umurunda olduğunu da düşünmüyordum ama, birilerinin umurunda olduğunu varsayarak bazı şeyleri tartışmak, kabul etmek gerekir ki, daha belirgin kılıyordu. Varsayımsal bir “merak” koyuyordum bilmeceye, nedenime. Ve bu “merak”tan arındırabildiğim zaman, çözüme ulaşamasam bile, çözümü gerçekten istediğime inandırabilirdim, en azından, kendimi… Ve bunu başarmak en zoruydu . Belki de, (büyük ihtimalle) sorun zaten buydu. Nedenim yani…
Yorumlar