– Bana bir oyundan söz ettiğinde, bunun nerelere varabileceği hakkında pek düşünmemiştim. Anlaşılmaz olansa, kimin önce başlayacağı konusunda bu kadar ürkek davranıyor oluşumuzdu.
– Kim önce başlamıştı peki?
– Başladık demek?…
Her şeyi kendi başıma çözmek istiyordum. Davranışlarımı, tepkilerimi, duygularımı tartmak içinse, ilginç yöntemler geliştirmeye çalışıyordum. Durumun dışına çıkabileceğimi, her şeye yukarıdan (aşağıdan), dışarıdan bakmayı başarabileceğimi sanıyordum. Ya da bunun mümkün olabilmesini umuyordum. Meseleyi felaket sınırına getiren bir yanlış tercihti. Yukarıdan (aşağıdan), dışarıdan bakan, ama aynı gözlerle, aynı endişeyle bakan yeni engeller üretiyordum. Diğerlerine dahil oluyorlardı çabucak. Sistemli bir işbirliğiyle durumu daha da karmaşıklaştırmaya çalışıyorlardı. Ve karmaşıklaşıyordu da. Derin, içsel patlamalar yaratıyorlardı ve bunların çoğu da, düşününce, beni esas noktadan uzaklaştırmaya yönelikti. Bazen kendileri de kaybolmak üzereydiler ama bu onlar için tehlike yaratmıyordu. Hedef şaşırtmak çok kolaydı. İkide bir çemberin dışında buluyordum kendimi. Hepsi içerdeydi oysa.
Yorumlar