Kategori: DÜZ YAZILAR

Kafanda uydurduğun bütün kötülükler tükense, uydurup durduğun bütün iyilikler de tükenebilir, bazen hepsinden fazlasını görürsün. Düşünebileceğinden de kötüsü, düşünebileceğinden de iyisi… Bir savaşla karşılaşmış, bir sapıkla karşılaşmış veya şiddetle aşık olmuş. Yakıştırmaların tükenirse, işte o zaman ya dinden çıkarsın, ya da başlarsın kıyamet beklemeye. Tanrının tecelli ettiği yerdesindir.

Musa. Sokaktaki her altı yüz kırk dört kişiden biri. Yirmili yaşlarının başında. Hiçbir şey verilmemiş her insan gibi, kendinin olmayan her şeyi istiyordu. Dişlerim çenemden aşağı birer ikişer yuvarlanırken bunu düşünüyor değildim tabii. Onun kadim sözleriydi bunlar. Cüzdanımı ısrarla isterken benim bir orospu çocuğu olduğumu ve boş zamanlarımda pezevenklik yaptığımı iddia ettiğinde satır aralarını okuyarak anlamıştım bunu. Dağarcığının en kıvrımlı küfürlerini bana saklamış gibiydi ve bunca yıldır sivrilttiği nefretini yüzüme vurduğu iki buçuk dakika içinde hepsini anlatmak istiyordu. Musa. Yüz yirmi yedi bin adaşı olan bir peygamber. Orta boylu, kahverengi saçlı. Elindeki sopaya asa demek doğru olmayabilirdi ama kaşımla birlikte…

Elinde bira, soliste gözlerini dikmiş ama gözleri kapalı. Dudaklarında “bu gece nasıl da benimsin, ne de güzel benimsin” dercesine alaycı bir gülümseme. Dalgalı sarı saçları yapılı, başı hafif sağa eğik. Solist söze girince ağzı aralanıp, dişlerinin arasından dilinin ucu gözüküyor. Gülümsemesi genişliyor Edirne’den Ardahan’a. Dilini alt dudağında hızlıca gezdirip içeri alırken alt dudağını ısırıyor. Gençler çok film izliyor. Belli belirsiz kırdığı dizinin üzerine doğru esneyip geri geliyor ritimle birlikte. Biz kenarda izliyoruz. Anıl var, Seval, Engin. 162 promil ergeniz… İlk sigaramı içtiğim gece. Yirmi bir yıl olmuş. Eksiksiz 21 yıl olmuş. Eski Camel’ını içerdik Engin’in. O geceden bir hafta sonra…

– Bu bardaktaki ne? – Avokado çekirdeği – Neden? – Vallahi ne yalan söyleyeyim, bi kız bıraktı. Hatta gitti onun için plastik bardak, kürdan filan aldı. Bu şekilde suya koyuluyormuş. Bir süre sonra çatlayacakmış. Sonra filiz verip büyümeye başlayacak dedi. Demişti, suya koyarken. İyice kök salınca da bahçeye dikeriz diye eklemişti. Dikersin mi demişti yoksa. Yani şu anki durum “dikersin”e daha yakın. – Benden önceki mi oluyor bu kız? – Ben öyle ifade etmezdim. – Başka neler bıraktı peki? – Yani genel itibariyle her şeyini toplayıp gitmiş. Bir tek çamaşır makinesinde çoraplarını unutmuş– Ha şu yukarıdakiler onun yani – Atmamış…

Naber napıyosun? Ben de iyiyim. İdare eder yani. Maceralı :) Geldik sanıp trenden inmişim. Uyku mahmuru. Tren bastı gitti. Dağın başında bi köy istasyonunda kaldım. Oraya geliyordum. Sordum canım onu. Bir sonraki tren yarın sabahmış. Gerçi bir de yük katarı varmış. İstersen onunla gönderelim seni dediler ama çok sürermiş, “çok cefalı olur, ekspresi bekle, yatarsın şurada bankta” dedi memur. Öyle yapacağım. Yaptım yani. Banktayım şu anda. Battaniye de verdiler. Aslında öyle olmadı. Yalan söyledim. Her istasyonda duruyordu. Artık midem bulanmaya başlamıştı. Eeeh deyip indim. Gece gece. Sonunu düşünmedim. Çok sıkılmıştım. Ben ne bileyim burada kalacak yer olmadığını. Burada kalacak yer…

Masa duldada, bir basamak yukarıda. Deli rüzgar dört merdivenden dört farklı adla esiyor. Çay, bardakta üşüyor, elimde ılıyor. Çay başka bir yerde, belki bir kahvehane masasında koyulaşıyor, bir garsonun elinde tütüyor.  Cam kırıkları kelimelerde. Can kırıkları şarkılarda. Çan kırıkları Notre Dame’ın Kamburunda… – Kalkacak mısınız? Huzursuz. Huzursuz rüzgarın savrukluğu. Huzursuz, bir kulağında kulaklık diğerinde benim cevabım. Huzursuz, elinde sigara beyazlığı. Huzursuz, dilinde kelime tadı.  – Belki bir öykü daha.. Parlak mavi, sigara paketinde. Parlak mavi, bakmadığı denizde. Parlak mavi kedi gözünde. – Hep o masada otururum. Kuytudur ya… Ölüm kuytusu. Mezarlıklar mahalle kuytusunda. Ölen düşler uykunun kuytusunda. Ölü ağaç masanın…