Kategori: DÜZ YAZILAR

Seni daha önce de gördüm. Hayal gibi olmasa da, bir telaşla yürüyordun yine bir soru gibi… “Bana doğru”ydun belki, hissetmesem de… Yine… Sözlerin, tanıdık geliyor sesin susuşun, sanki yıllar önce bir yerlerde bıraktığım bir sevgili, sanki hep benimmişsin de bir şey bitmiş gitmişim gibi, ama yine de, seni deli gibi, seni sevmişim gibi… Seni daha önce de gördüm. Unutulan bir şey varmış, sanki, aramızda kalmış, “sus!” denmiş bir şeye “eskidin!” denmiş, dönüp arkasını gitmiş, aramızdan sıyrılıp, “ikimize” dokunup, susmuş bir yerlerde, biz de susmuşuz sonra, “biz” yıllarca konuşmamışız daha… Çocukmuşuz, vaktiymiş, yine çocuğuz gibi… Seni daha önce de gördüm. Öyle…

uzun zaman oldu… uzun zaman… benliğimizi, “bir”liğimizi kuşatalı çok… uzaktan düşünmelerle, gülmelerle, için için, saklı, kör, yalancı, yabancı, sessiz, yalnız, kuşkulu… kuşkulu… kuşkulu… halimiz bize düşeli, çok… bize çok… bir yerlerde dinlenmeliyiz… bir yerlerde, sessiz, ama gerçekten sessiz, gözlerimizin de, dilimizin, ellerimizin, kalbimizin, sesimizin de duyamayacağı kadar sessiz, hattâ kimsesiz, hattâ ağaçsız, kuşsuz hattâ, denizsiz, balıksız, güneşsiz, topraksız, rüzgârsız, güçsüz, havasız bir yerlerde, dinlenmek, ölesiye dinlenmek, yani, gerçekten, dinlenmek istemeliyiz, dinlenmeliyiz… bir… yerlerde… bize de öğütlemişlerdi yabancılara açmamayı kapılarımızı… biz, gitmeler üzerine düşler biriktirdiğimizden hep, “kim o?” demeyi anlamsızlığa yoran cinayet sebepleriyiz… gitmeler… gitmek… hastalıkların yıldönümü kutlanmaz mesela… yanan evlerin,…

“so easy to look at, so hard to define…” Bob DYLAN Her birimiz ayrı düşlerde olsak da şimdi, ayrı hüzünlerde, kendi köşemizde; aynı yöne bakmıyor muyuz aslında?… Aynı şeyler değil mi çözemediklerimiz, korkuyla beklediklerimiz?… “Biraz beklesen aslında, her şey düzelecek belki, belki gerek bile kalmayacak…” Anlam verememek yaygın bir hastalık gibi şimdi, yalnızlık, bir hastalık, kalabalık içinde… Dedik ya, birlikte çıkmadıysak da yola, tökezlemedik mi aynı kavşakta?… “Böyle bir şey için korkmaman gerek, bu dediğin, yani gerçekleşirse, zaten senin kaybetmekten korktuğun şeyler de geçerliliğini, değerini yitirmiş olmayacak mı? Aslında, senin için artık değersiz bir hale gelen bir şeyleri kaybetmiş ya…

“Dinliyorlar Dinliyorlar kendi seslerini Dışarının sesini Ve tüm sessizliği (gibi).” Ferit EDGÜ Zamanı anlamaya çalışmak, ne nedir, niye olur, nasıl olur gibi sorularla uğraşıp durmak… Oysa “olur mu?” sorusuydu asıl ilgilenilmesi gereken… Zaman ise çözülmesi, anlaşılması değil; usulca, kibarca tüketilmesi gereken bir çabaydı yalnızca. Zaman! Bir çabaydı… *** Unutmak lazımdı… Unutmak lazım mıydı? Bir şeyi unutmak mümkün müydü? Yani, isteyerek unutmak bir şeyi, etken bir fiil olarak “unutmak”?! Özgür müydük o zaman?… *** An gelir insan artık hiçbir şeyden korkmayacağını bilir…Çünkü korkmak beklentili bir eylemdir. Yani, korkmak eylemi, bir şeyin “olmaması” dileğini içerir, “olması”ndan ziyade… Olur mu?… *** Gürültülerin içinden…

Kalabalık dağılmıştı biz geldiğimizde, tanımadığımız birkaç insan, birkaç duvar ve yorgunluğumuzdu karşılayan… Pek fark edildiğimiz söylenemezse de, oradaydık işte, orada oluvermiştik, başka bir yerde de olabilirdik, başka bir kıyafetle. Herkes baksındı işine… Uzun uzun anlatılmamalıydı hikayelerimiz, anlatılmamalıydı hattâ… Bir köşeye çekilip beklenmeliydi “asıl” dinleyicilerimiz, “asıl”larımız… Sonra zaten her şey anlaşılacaktı, sonra, bir şeyler olacaktı, bizse sabredemedik, asıllarımıza ihanet ettik daha vakit dolmadan, unuttuk, unutulduk elbette… “Yok”luğumuzun gücüne varamamıştık, farkına varamadığımız gibi. Çaba dediğimiz şeyin, nihayetinde bir tutsaklığa gittiğini, bizi, “başka”lığa ittiğini, görememiştik… Ve hayat bekleme odasına alır artık seslerimizi… Şimdi sessizlik…

Bazen böyle, bir mevzuya girersin ama mevzu kayıptır. Yani bağlanacağı yeri bir tek sen biliyorsundur. Ve bağlayacağın yerin ne kadar fuzuli ya da ne kadar tehlikeli olduğunu lafın ortalarında bi yerde anlarsın ve süper bir vücut çalımıyla bambaşka bir yere bağlarsın, çok da başarılı olursun. Sonuçta insanlara çok hoş gelir senin bağladığın yer, lafı bağlamak istediğin yeri yalnızca sen bilirsin. Ya da öyle zannedersin. Ki en güzeli de odur.

acı da bir tat ise.

Beni havaya atıp yakaladığını hatırlıyorum. Dalında kıkırdayan bir serçeydim. Ulu bir çınardın. Yenilmezdin sen. Dünyanın en güçlü erkeğiydin. Sen bir tanrıydın. Ne kadar da güçlüydün. Her şeyi biliyordun. Bir gün belki ben de senin kadar güçlü olacaktım. Bütün gün çalışırdın. Yine de akşamları iş dönüşünde dolaşmaya çıkardık. Saatlerce yürürdük. Yürürken masallar anlatırdın hep. Şehir sokakları macera dolardı. Hep sevdim yürümeyi. Uzun yürüyüşlerden keyif alabilmek erdemdir. Sen öğrettin. Karşılıksız aşkı da senden öğrendim ben. Sen anneme aşıktın. Oysa annemin senin gibi bir kaybedene aşık olması mümkün değildi. Zengin ve otoriter bir erkekti annemin beklediği; hep böyle düşünmüşümdür. Sen kötü şiirler yazan,…

Yukarıdan izlerim hepsini. Ne kadar güzeldir yüzleri. Bilmezler. Sokulurlar birbirlerine. Hepsi müziğe kaptırmaz kendini. Cepçiler vardır. Öndeki kızın kalçasına sürtünmeye çalışanlar. Erkek arkadaşının omuzuna koymuştur birisi kafasını. Yalnız bir adam kızın saçlarına dalıp gider. Uzun siyah saçlarına dokunmak ister. Tutar kendini. Bir erkeğin omzuna dağılmıştır saçları, kız tanımadığı bir aşkı düşler. Arkasında yalnız bir adam dalıp gider. Müzik yükselir, çarpar tenime. Nasıl sıcaktır solukları, nasıl dingin. Bilmezler. Herkes bilir nerede olduğumu. Kimse tanımaz. Hafife alırlar. Gündüz ve gece başımı bekleyen iki bekçim var. Odalarımdan biri bekçiye ayrılmıştır. Her sırrını bilirim bekçilerimin. Gündüz bekçisi ellisinde kır saçlı bir adam. Günde iki…

Ertesi sabah erkenden kalktı ve hemen heykelin yanına koştu. Ve bu ondan sonraki günler sürüp gitti. Kimi zaman onun güzel dudaklarını öperken ya da ince ellerini okşarken, ona sanki heykel nefes almaya başlıyormuş gibi geliyordu. Artık çalışırken şarkı söyleyemiyordu, hatta çalışamıyordu bile. Çünkü heykele öyle derin bir aşkla bağlanmıştı ki bütün zamanını onun önünde diz çökmüş, kendi yarattığı bu güzelliği hayran hayran seyrederek geçiriyordu. Heykeltraş Pigmalion, Yunan mitolojisi 70’lerde bir orta anadolu kasabasına nasıl olduysa sosyalist bir belediye başkanı seçilir. Belediye başkanının ilk icraatı kasabaya bir park yaptırıp, ortasına bir kadın heykeli diktirtmek olur. Zamanın sağcıları başkanın İstanbul’da bir metresi…

beyazlar içinde bir kadın. uzun eteği uçuşur. uzun saçları dalgalanır. gidip koklasam. biraz önce duş almış. elinde seramik bir fincan. fincanda metal kaşık. sıcak bir buğu yükseliyor. sokakta gülümseyerek yürüyor kadın. çok güzel bir kadın. serinlik duygusu gibi. dünyaya aldırmıyor. bir ilkokul öğretmeni. babası binbaşı. kimse asılmaya cesaret edemiyor. oysa seramik fincan o kadar davetkar ki. gözlerinde delilere özgü bir buğu. yudumluyor fincanı. ayvalığın tostu güzel değil yalnız. öğle vakti tost ayran. deniz. güzel avrupa halkları. çirkin kısa asyalılar. bir gürültü, bir karmaşa. yaşlı bir falcı kadın geliyor. kızıl bir şal üstünde. zorla elimi açtırıyor. hadi aşklarıma bak. böyle bir…