Kategori: DÜZ YAZILAR

Karşılaştı yolda ilkokul arkadaşıyla. Yürüyüşten dönüyordu. Ne kadar dinç görünüyordu. İşitince arkadaşı bunu kah kah güldü. Yaşlılar böyledir. Artık yitirdikleri bir şeyi duymaya doyamazlar. Ne kadar genç göründükleri… Hadi bakalım hangimiz daha önce ölecek dedi içinden. Sonra hatırladı, unutmuştu yüz vatlık ampul almayı marketten.

Camları sildi. Bel ağrısı yeniden başladı. Unutmuş malborosunu evin beyi. Bir tane aldı. Kim farkeder ki? İyi adama benziyordu. Aysel hanımla beyi onun önünde hep nazik konuşurlardı. Onlara saygı duymaları için böyle yaptıklarını bilirdi. Bir de neden çocukları yoktu? Yazık. Düşündü banyoyu. Bu kadar pis banyosu olan insanlar hangi üniversiteden mezun olmuştu? Bizim kız da okuyup kurtarsa kendini. Kocasına duyduğu öfkeyle karışmış bir temenni.

Koca kepçe kulakları bu dünyada en ilginç şey sahip olduğu. O kadar durgun. O kadar sıkıcı. En güzel anıları bilgisayar oyunu. Bir yelken gibi sürüklüyor rüzgarın önünde. Hayata geliş nedeni sanırsın koca kulakları. Sinemaya çağırmamış arkadaşları. Aniden dolmuş gözleri. Öyle sinmiş ki; koca kulaklarıyla anlatıyor zalim bir babayı.

Uyandırdı onu karlı bir sabahın aydınlığı. Kaynatıyor tarhanayı. Birazdan yakacak naneyi. Ağlıyor sessiz. Telefon için saat erken. Ne yapıyor kuzucuğu? Yeni evlendirdi ilk kızını. Kocası nasıl davranıyor? Karnı aç mı? Yok, bir kaşık içemeyecek çorbayı. Konuyor bahçede karların üstüne bir güvercin sürüsü.

Bütün aşkları içinde en çok o bir türlü açılamayan çocuğu sevdi. Kırk yaşında bir kadın şimdi. Vücudu hala diri. Hala bulamadı aradığı sevgiliyi. Aynanın karşısında takıyor inci kolyeyi. Seyretmeye doyamıyor kendini. Dalıp kalıyor. Aniden ayılıp farkediyor neye bakıp durduğunu. Sanki saydam gibi. Sanki yokmuş gibi.

Babası görür diye korkarak apartman aralığında belden kıvırıyor eteğini. Ten rengi çorabı müdür yasakladı. Müdürün bakışlarını kaçırmadı. Doğrusu güzel bacakları. İnternetten indirdiği parçayı kaydetmeyi unutmadı. Kalbi küt küt atıyor. Bu öğlen Mithat’la konuşmalı. Boş ver gitsin coğrafyayı.

Bağırıp çağırıyor yine babası. Oysa dünya sayıyor yalnız parayı. Beş kuruşsuz babası. Parası kadar erkeklik taslamalı. Giyiyor takımın formasını. Ne isim var üstünde ne numarası. Ölen meçhul bir asker gibi. Ayna karşısında jöleliyor saçlarını.

Bir otobüste gidiyor 42 er. Yani 15 oğul, 8 sevgili, 6 baba, 5 koca, 4 aşık, 3 dost ve biri daha. O biri yalnız.

Pazarda erik satar. Ustadır acaip şeylere inanmakta. Uzaylılara, cinlere ve medyumlara. Yeminler ediyor deprem gecesi eriklerin yapraklarını döktüğüne. Hayatta en büyük pişmanlığı evlendiği kadın, teyzesinin kızı. O düşünürken yine kakmışlar sahte bir lirayı. Çevirip duruyor elinde sinirle.

Bak diyor 35 lira türk malı, çelik bant var içinde. 30 lira çin malı, çelik bant yok içinde. 30’luk ver diyor müşteri, mavi olsun. Satıyor malı. Tükürüp arkasından yere devam ediyor bağırmaya… Ordadır bavulun sağlamı, ikisi de çin malı.

Eti değil kendini dövüyor kasap Kazım. Daha dün bıçaklanmış biraderi. Kardeşinin barsağından farksız ineğinki. Derisi yüzülmüş kaslarla kemiklere bakıyor. Aklından bir garip düşünce geçiyor: İneğin ruhu var mı? Eti değil kendini dövüyor.