Kategori: DÜZ YAZILAR

Banyo tesisatında problem çıktı önce. Çağırdım adamı, geldi yaptı. Birkaç gün sonra kombi acayip işlere kalkıştı. Çağırdım gene birini. O daha gelmeden, tesisat, derdini yineledi. Bu sefer başka birini çağırdım. Kombicinin işini bitirdiği, yine tesisatçı beklediğim günlerde, bilgisayarım isyan etti. Tesisatçı işini bitirmiş gidiyorken, ben de bilgisayarı yüklenip attım kendimi dışarı. Kapının arkasında sallanan anahtarlığın sesini de tam o anda duydum. Çilingirle hemşeri çıktık… Sanırım yavaş yavaş kontrolümden çıkıyor hayat. Ama esnafla aram çok iyi. Sizde fazla ütü var mı?

Rüzgar kokular taşıyor. Yine ortaokuldayım sonbahar gelince. Yaz gecesinin çocukluğum gibi kokması, kar kokusunun hiç bir iz bırakmadan aklıma kazıdıkları. Sessizce yanımızdan akıp giden ve büyümemize tanıklık eden o incecik, kirli ırmak. Biz de sana şahit olduk. İşte şimdi ortaokul kokuyor sokaklar, kaç yaşında olursam olayım, nerde olursam olayım. Eskişehir’de akşam saat sekiz buçuk. Kaldırımlar çamur, sinemaya yetişmek için yürüyorum. Ara sokaklardan bir anda Doktorlar’a. Mağazalar vitrinlerini aydınlatmış, kepenkler ağır ağır indiriliyor. Dersleri düşünmek istemiyorum, şimdi ne kadar berrak görünüyor okula yalnız aşık olmak için gittiğim. Sanki az önce güzel bir kız geçmiş buradan, bir vakit sonra tanışacağım onunla. Burkuluyor içim, bu hüzün yıllarca kovalayacak arkamdan.…

Uzanmıştır upuzun, sonsuza. Ve sessizdir. Tek bir soluk işitilmez. Nefesini tutmuş nefes sahipleri. Serinlemiş, gökyüzü genişlemiştir hiç olmadığı kadar. Bir andır bu, bir sesle bozuluverecek. Bekler, bekler ve her şeyi anlamaya az kalmıştır, bir adım öncesidir yani. Yeniden katılaşacak madde, yeniden gerçek olacak dünya, ilk günümüz gibi, köklerimizi dibe saldıkça, uzayıp giderek çaresiz bir insancık kocaman bir sonsuza. Oysa hep korkmuştur, ben kim oluyorum da bu sonsuza… İyilik nedir bildin mi? O içine çektiğin nefesten başka?

– Düşünüyorum da, dedi, ne zaman bana gelsen, yine birilerinden kaçıyor oluyorsun. Merak ediyorum daha ne kadar sürecek bu sığınaklığım? – Sen, dedim, ne kadar istersen. Sıkıntıyla gülümseyerek yaktı sigarasını, en sevdiğim eliyle…

Kalbinin ortasında bir nokta düşün. Anneye çocuğu, çocuğa anneyi sevdiren. Alleme-i cihan gelse bilemez. O en büyüğü Freud efendi binlerce yıl düşündü de dedi ki, anneyle ilişkili bu işler. Hey Freud efendi, yanlış anlama büyüksün, çocuğa anneyi, anneye çocuğu sevdiren ne? Bütün olup biteni anlatsan. Neden sevdim ilk aşkımı? Neden sevdim kendimi? Nerden çıktı bütün bunlar sormadın mı? Neden sevdim diye merak etmez mi insan? Türün devamı için sevgiye ne gerek var? Hayatta kalmak için sevgiye ne gerek var? Bunu görünce o yorgun bilge kafayı yemedi mi, Nietzsche. Daha cesur, talihsiz ve mert Nietzsche. Ayaklarına zincir gibi vurulmuştur avrupa, dans…

Toprağa yakın durmak gerek. Herkes biliyor galiba bunu. İçten içe seziyor yahut. Karıncalar, ekin, serin sabahta toprak kokusu, hayvanların… Kendi inşa ettiğin evde yaşamak. Soğuk, kıtlık, kuraklık, fareler, kurtlar… Evet bunlar da var. Ne hüzünlü insanın öyküsü, tarla için birbirini vuran kardeşlerin acısı. Yine de yalansızdır toprak, “mış” gibi yapmaz. Ve o bahçenin toprağını ışıkla işleyip zeytine, şeftaliye, limona çeviren mercimek iriliğinde tohumlar. Yan yana ekilip aynı toprağa, iki karbon atomunu farklı açıyla bağlayan, çınar ve incir ağacına farklılaşan o garip, toparlak kabuklular. Yazılım bilgisi ve tohum. Ve ne yaparsak yapalım özleriz toprağı, o köy denen hayatı. Ne yaparsak yapalım…

Canım yandı küçük kuş, dala konup öyle güzel baktın bana. Adını bilmiyorum, türünü bilmiyorum. Kırmızı bir gagan var. Serçe kadarsın. Tüy gibi hafif, küçük yuvarlak gözlerin var nemli. Bana bakıp öttün, sonra havalanıp geri kondun dala. Hala bana bakıyordun ve ben bütün gerçeklerin tek bir gerçek hakkında olduğunu düşünmeye başlamıştım bile. Tek bir gerçek olduğunu… Böyle bir gerçeği düşünmek tehlikelidir.