Kategori: DÜZ YAZILAR

Hiç varılmayacak bir yoldan geliyorum, hiç tamamlanmayacak bir eksiğim ben. Kendimi anlattığım hikaye sanıyorum, oysa hikayeyi anlatanım ben. Bir kurbağa, tanrıyı kurbağa sandı. Bir serçe tanrıyı serçe sandı. Bir hikaye tanrıyı hikaye sandı. Bildin mi ben kimim, akıl derler bana.

Kafamda iki adam. İki adam hoş beş ediyor. – Ne zaman yazar olmaktan vazgeçtim, hatırlamıyorum. Belki alacağımı aldıktan sonra. – Kadınlar gibi? – Kadınlar, ev, araba, çocuk… – Sakın azla yetinme! – Bazen iç ses, daimi yalnızlığa delalettir.

“Geceleri evin kapısı açık uyuyorum Rüstem abi” Ramazan üç köşelidir. Kafası yani. Ters bir üçgene benzer. Armuta benzetenler de olur. İnce çenesinden yukarı doğru genişleyen, alnında boynuz gibi çıkıntılarla son bulan üç köşeli kafası vardır üç köşeli Ramazan’ın. Bizim mahallenin çocuğudur. Burada doğmuş büyümüş. Anası babası da burada doğmuş büyümüş. Onların ana babalarından da burada doğan büyüyenler var. Başka yerde doğanlar da var. Ama üç kuşaktır Hicazkârlıyız dese başı ağrımaz. Kınayan da çıkmaz. Hicazkârımız adını aslen Dereboylu büyük kanun üstadı Meftûn Şekip’ten alır. O zaman itin öldüğü yer olan mahallemizde şimdilerde yerinde yeller esen pınarın başına rakı içip demlenmeye gelen…

Sıcak bir temmuz öğlesi balkonda kalan kesme şekeri aşırmaya çalışan karıncayla birden karşı karşıya kalıverdik, sempatik olmaya çalışmıyorum, devam eden satırlar aksiyon filmi gibi düşünülsün lütfen, karıncanın korkusuyla ben de donakaldım, merakla baktı bana, gülümsediğimi görünce devam etti mesaiye. Kendimi karıncaya benzetirim bazen, neremi benzetirim bilemiyorum fakat. Ufak tefek değilim, çalışkan değilim, yufka yürekli değilim, naif desen alakam yok, ben oburum ama bu sefer de karınca obur değil. Kendimi karıncaya benzetmeyi seviyorum diyelim. Belki karıncayı seviyorumdur, sevmek melekelerim arasında yer alsaydı karıncaları severdim. Bazen de kendimi aya benzetirim. Evet baya gökteki aya. Eğer liseli bir kız bu cümleyi kursaydı ben…

Öyle sert öyle şiddetli sevişebilir insan, uyanınca ertesi sabaha, yeni biri olarak bulur kendini. Çehren yumuşamış ama kalbin kaskatı, yahut tam da tersi. Seks ona derler, adam öldürüp çocuk doğurmaya benzer.

Her söze aldanma, bazımız yenik düşmeyi daha çok sever. Her söze aldanma, ikna edilmek ve hatasından dönmek isteyenler var. Bazımız ancak pişman olarak atar kendini sevgilinin kollarına. Şu halk dediğin oyun içinde oyun demek. Hala kendini iyi zannedenler var, her söze aldanma.

Hayat: Ne eksiğim var ne fazlam, ne de bir hata. Başım sonum bilinmez benim. Hayat hayattır. Hasta: Neden acı içindeyim o zaman? Hayat: Ne eksiğim var ne fazlam, ne de bir hata. Başım sonum bilinmez benim. Hayat hayattır. Hasta: Neden acı içindeyim o zaman? Hayat: Ne eksiğim var ne fazlam, ne de bir hata. Başım sonum bilinmez benim. Hayat hayattır. Hasta: Neden acı içindeyim o zaman……

Bir gün sahip olduğunu sandın, kayıp gitmiş ellerinden ertesi gün.

Bağımlılık çeşit çeşit hayatta. Hepimiz de bir şeylere bağımlı halde yaşarız, bağlanmak değil bak kastettiğim. Baya kontrolü kaybetmekten, o olmazsa her şeyin eksik olmasından bahsediyorum. Sigara içmiyorsam dağa tırmanmanın ne anlamı var sorusundaki gibi, ekmek yemiyorsam doymuyorum yakınması gibi. İnsan bağımlılığından nasıl kurtulur? Bu bir sevgili de olabilir, bir madde de, internete girmek veya spor yapmak da olabilir. Kendi tecrübem ve etrafımda gördüklerim aslında birbirine yakındır. Kişinin içinde bir baraj dolar. Sen o dolanı duyarsın, baraj duvarının gerildiğini hissedersin, belki adı dahi konmamıştır gelecek sel baskınının. Onu duyarsın. Sonra aniden değişmiştir insan, şırak. Bağımlılık ne kadar kontrolümüzde geliştiyse, bağımlılıktan kurtulmak…

Giden de kalan da o anda her neredeyse tam olarak doğru yerdedir. Üstelik hakettiği de tam olarak budur. Yani ortada ne bir yanlış anlaşılma, ne hakettiğini bulamama, böyle bir şey yok, bunları sen uyduruyorsun, belki çok ağlarsam değişir diye ümit ediyorsun. Oysa tam olarak ait olduğun yerdesindir, her zaman.