Kategori: DÜZ YAZILAR

Bulan kendinde buldu, her ne arıyorsan.

Yalan yazma yeter ki sen, şairliğe de heves etme. İnsan sevmez, sevgi sever.

Dindarlığın olumlu halinin eğitimli insanın hayatından tamamen kayboluşu, okuduğu romanda, izlediği dizide böyle bir duyguya yer olmayışını endişeyle izliyorum. İnsan önüne ne konursa onla düşünüp onla hisseder. Liseden beri tekrarladığı dinlerin sömürü ve savaş aracı olduğu analizine sıkışmış insanları gördüğümde üzülüyorum. Kırk yaşında adam hala aynı şeyi söylüyor. Bunda birinci sınıf entellektüellerin din alanını terketmesi en önemli neden gibi. Bu nedenle dinle ilgili olumlu bir durumu hatırlatmak istedim, aslında eskiden mahallede sıcaklık vardı, eskiden yediğimiz ekmek bile daha lezzetliydi, eskiden bayramlar diye giden yakınmalar da biraz bunla ilgili gibi, dinin yitip gitmesi, yani bireyleşmenin hastalıklı bir haliyle. Şöyle başlayalım o…

Adam hüzün dolu, hiç kimseye ait olmadım, hem hiç bir vakit kimse kimseye ait olmamıştır diyor. Kadın yüzüne açıkça söylenen bu cümleyle adamı daha da çok seviyor, daha da bağlanıyor. Kadının bu basit cümleyle içine yuvarlandığı acı, sanki bu acıyla tüm çocuksuluğu, anne babası, büyüdüğü evin tozlu kokusu, mahallede beslediği duman grisi kedi ve tanrı ölmüştür, çocukluk işte. Hem yalnızlık sevişerek nasıl çözülsün, sevişmek zaten kavuşanlar için, ne kadar soyunsa o kadar yalnız kalmıyor mu kadın, çıplak bir kadın yapayalnızdır. Her günah, her suç denendi, eller kelepçelendi, kırbaçlar şakırdadı, her delik yalandı ve dolduruldu, bunun hazzı da duyumsandı tam manasıyla…

Göğsüne dolan sevgiyi bile bu benim diyip sahiplenmek, güzel bir kızın saçlarına bakınca içinde esen taze yeli sahiplenmek, bir öfkeyi, nihayet adalet denen bir ana duyulan hasreti sahiplenmek. Bazımız bunları bile kendi marifeti sayar, rüzgarı kendinden sanan bir yelkenli gibi. Peki esip geçen iyot kokusunu, kuşların kanat vuruşunu nasıl sahiplenir küçük bir tekne? Yazarak. Tekne yazı yazabiliyorsa işte denizden bana düşen bu parça bana ait demeye başlar. Bunu kızları, parayı veya sadece övünmeyi sevdiği için yapar. Sonra ne olur? Sonra kim olursan ol fırtına gelir, seni paramparça eder, kim neyin sahibiymiş hepsi bir bir belli olur… Ne bu aşk benim,…

Bazı konularda akıllıca konuşmak, çok ciddi olmak, sadece bir aptal olduğunu belli eder. Bazı konularda izahatta bulunman gerektiyse, zaten anlamayacaktır karşındaki. Bir de ne olursa olsun, biliyorum dersin, apışıp kalırsın. Apışıp kaldığım anlar için taktik geliştirmiyorum, genel olarak taktik geliştirmekten kaçınıyorum. Bu durum aptal, içten, cesur veya korkak algılanmamla sonuçlanıyor. İnsanların seni nasıl algıladıklarını izledin mi hiç? Akvaryumdaki balıklara bakar gibi, balıklara güya büyük bir ilgiyle eğilir ama hiç sallamazsın ya, onları incelemek ama senin hakkındaki yargılarını aslında umursamamak. Çok keyiflidir. Sözün bir yere bağlanması şart değil. Ne kadar açık bir gerçek değil mi?

Bir vakit onunla ahbaplık ettiydik, güzeldi de dostluğumuz, bir sürü konuda uydurduğu zanları ve bunların peşini kovalayacak enerjisi vardı, insan kendi ürettiği zanlara inanır bir süre, geçmişiyle ilgili olmadık hikayeler anlatmayı severdi, işte mavi bir bisikleti mi varmış , bisiklete binmeyi çok severmiş, sonra annesi bizim çocuk hiç dışarı çıkmazdı bisiklete bile binmezdi falan derdi, anlayışla karşılardım onu, hep yanlış anladım onu, hep yanlış anladım ama beni bu’ya hazırladı. Ondan sonra bu’yla ahbap olduk, bu gerçekten cahildi, cahil olduğunu sezerdi belki ama açık vermezdi, bilmediği konuları ve bilhassa hoşuna gitmeyen gerçekleri kendi hayal dünyasında bambaşka bir forma sokar sana allayıp…

İster su de kendine ister damla, yağmur yağmakta. Şekil kırılmak üzere, şekil kırılmak üzere… Yağmur gibi düşüyoruz. Şekil kırılır da verir hayat.

Bir adam bir kadına söylüyordu: Telefonla konuşuyoruz, mesaj yazıyoruz, yan yanayız… Bölünsem üç ediyorum da toplasan bir etmiyorum…

Maçın 72. dakikasında girdim, çay ocağının şeffaf tente ile çevrilmiş dört beş masalı dükkan önü bahçesine. Biraz yağmur yağmış, yerler ıslanmış, hava serinden soğuda dönmüştü. Girdiğimde; iki garson duvarın köşesine yukardan asılmış televizyonun dibinde bir yandan maçı izliyor, bir yandan göz ucuyla masalara bakıyordu. Girişte soldaki amca mavi tükenmez kalemle iddia kuponu dolduruyordu. Yanımdaki masada karşılıklı oturan erkek ve kadının baba kız olduğunu tahmin ettim. Maç 1-1 devam ediyor hiç heyecan vermiyordu. Bir çay söyleyip sigaramı yaktım. Kupon dolduran amca, gazete sayfasına dalmış, yarım kalan çayını soğutmuştu. karşısındaki sandalyede yaldızlı pembe bir poşet vardı. Poşette neler olduğu belli değildi. Evden…

Akıl, kalpten neredeyse tamamen habersiz. Akıl geç kalmaya mahkum. Kalp ise aklı bir an olsun serbest bırakmış değil. Gel sen, kolaysa bunu kabul et.