BUGÜN MAZİ

çalışıyordum, dalmışım. kafayı kaldırdığımda saat 13:00’e geliyordu. toparlanıp çıkacaktım, mübaşirler kapıyı üstümden kilitlemişler. kaldım duruşma salonunda. aklıma ilk önce kasıtlı yaptıkları geldi. yok, olmaz, yapmazlar. unutmuşlardır. içeri bakmak akıllarına gelmemiştir. bir daha asıldım kapıya, yok. seyirci sıralarına oturup bir sigara yaktım. aptallıktan mütevellit bir şaşkınlık… salonu incelemeye başladım. bir çıkış yolu… o zaman farkettim pencerelerde parmaklık olduğunu. kürsü, dolaplar, dosyalar, kağıtlar, masalar, daktilo, adalet mülkün temelidir. kalktım. dolaştım sıraların arasında. tanık kürsüsüne çıktım, katibin yerine, avukatların takıldığı bölmeye sonra da sanık sandalyesine oturdum. bir sigara daha yakıp dışarıyı seyretmeye başladım. yağmur da başladı. ahmakıslatan… parmaklık. güneş, gökkuşağı, parmaklık. 

kalkıp hakimlerin oturduğu bölmeye tırmandım. bir, iki, üç, dört basamak. başkanın koltuğuna oturdum. buradan pencere gözükmüyordu ama manzara iyiydi. tüm salon kuş bakışı. ayaklarımı havaya dikip düşündüm. toprak kokusu gelmeye başladı, bir de belli belirsiz iğde. küçükken yerdik biz iğde. yanağın iç çeperlerine yapışırdı böyle. bir, iki, üç, dört derken konuşamaz olurduk.

üşüdüm ama yağmur sesi ve toprak kokusundan kapatmadım camı. üstüme cüppelerden birini alıp arkama yaslandım. dalmışım. fatma teyze’nin bahçesinin duvarına oturmuştuk ilkokuldaki sevgilimle. ben ona iğde soyuyordum, o bana çam dikenlerinden kolye yapıyordu. bu kolye bittiğinde çocuk yapıcaz, dedi. daha çok iğde soydum ona. kolyeyi bitirip boynuma taktı. tam öpecekken reisin “ulaaaan!” gürlemesiyle uyandım. “iğde” diyebildim şaşkınlıkla. “ne iğdesi ulan eşşek sıpası?”. “süper bir rüya gördüm reis bey, anlatayım mı?”