BUGÜN …DÜŞÜ

ilaçlardan olabilir demişti doktor. ben de inandım. hem canım inanmayıp da ne yapayım. halüsinasyonlardan bahsediyorum. yalnız bunlar sizin bildiklerinizden değil. odanızda aniden beliren yaşlı kadın, üzerinize saldıran şeffaf örümcekler, gölgenizin sizden bağımsız hareket etmesi gibi değil. gerçi benim gördüklerim (?!) de aniden ortaya çıkıyorlar. yalnız ben onların gerçek olmadığını biliyorum. aynı anda iki oyun birden sahneleniyor önümde. bana da arkama yaslanıp bitmesini beklemek düşüyor yalnızca. perde kapanırken de söylüyorlar zaten: “ey seyirci, burada gördüklerin gerçek de olabilir yalan da. ama olmayadabilir.”

herhangi bir şekilleri ya da davranış tarzları yok. ama bazen konuşurlar kendi aralarında. kısık sesle. ben duyamam. aynı günü iki kere yaşadığımdan, uykunun ortasında nedensiz uyandığımdan, salakça gülme krizlerinden, havanın kararmasından ve korkudan anlarım geldiklerini. odanın içinde gezindiklerini hissederim. asla konuşmadım. asla dokunmaya çalışmadım onlara. gerçek olup olmadıklarını bile sorgulamadım. var’ı yok, yok’u var göstermediler zaten hiç. iyi arkadaşlarım onlar. gerçeğe en yakın. ama ben duyamam.