Toza bulanmış sarı bir kancık bu şehir. Bin memesi var. Bin yavruyuz. Çamurlu memelerine saldırıyoruz hırsla. Çığlık çığlığa trenler yırtıyor karanlığı. Bir fahişenin derisini yüzüp kanat biçtiğim gece, uğursuz bir mezarlık kuşu şimdi. Yükseliyor göğünde her kanat vuruşuyla, yükseliyor şehrin üstünde. Bu tren garlarında neleri uğurladın sen, masumiyeti, düşlerini, gençliği. Hızla kirleniyordun, bir şey yapmadın. Biliyordun oysa insan ya uyuyamaz ya böyle günlerce uyur. Hayatı reddettin sen. İntiharın en korkakçasını seçtin, uyudun.Düşlerin bir bir silindi, elinde tutmak için kılını kıpırdatmadın. İşte şimdi burdasın, gülümseyen fotografına bakıp çocukluğunun, avutuyorsun kendini. O çocuğu kendi ellerinle öldürdün. Gözlerini binlerce salak yedi, ağzını burnunu binlerce salak doldurdu. İşte şimdi bir mezarda, dünyayla bağlantısız, o artık ‘içindeki çocuk. Alnında sivilceler, kasıklarında arsız kızların öpücükleri. o delikanlı ne zaman öldü?
Gece uğursuz bir mezarlık kuşu ötüyor tepende. Şimdi uyku tutmuyor. Birazdan korkacaksın bu kadarcık bir hayattan yarattığın bir düzine masum cesetten. Uyuyacaksın. Oysa artık trenler kara bir haberle çığlık çığlığa yırtıyor yorganı. Oysa artık sen kendinden bile saklanamıyorsun. Söylenecek son bir sözün vardı bu şehre, şimdi anlama zamanıdır artık son sözleri duyan olmaz. Çünkü artık yıkıntılar arasından yenilgiler taşıyor vagonlar. Bu bir kıyamet günü ki çığlıklar atarak giriyor şehirlere kapkara trenler. Yankılanıyor, ürperiyor taş tren garları. Senin yalan, eksik ve romanlara yaraşır son sözlerini duymaz ölüler. Bin apartmanın bin odasından elektrik akıyor geceye göğün yedi kat üstüne. Lanetliyor senin gibisini öz anan. İşte çamura bulanmış memeleridir apartmanlar bu sehrin. Emziriyor irin.
Yorumlar