BİR ADAM VARDI

Bir adam vardı, belki ilk insandı, belki bir avuçtuk bilemiyorum. Gökyüzünde geceleri yanan ışığa bakardı. Uzaktan uluma sesleri çalınsa da kulaklarına, gökyüzüne bakardı. Gökteki ışık şekil değiştirirdi yavaş yavaş. Yakmayan yumuşacık bir aydınlık, geceyi emniyetli kılan… Bazen çekip giderdi. Adam geri gelmez diye korkar, geceler boyu beklerdi. Yine bekledi. Derken gün batımında çıkageldi, kocaman kucaklaşır gibi. Yanındaki kadına eliyle işaret etti adam… “ay” dedi.