Yazar: Levent Tamay

Seni kendi istediğim şekle sokmak için çok uğraştım, seni bir kalıba sokmaya çalıştım bugüne kadar üzgünüm, diye girdi söze Elif. Olduğun gibi sevmeyi beceremedim demek ki. Sabırsız davrandım belki de bilmiyorum. Hep değişmeni, benim sende değişmesini istediğim şeyleri hemen değiştirivermeni bekledim, olmayınca bunaldım. Halbuki çok da mühim şeyler değildi biliyorum. Önemsemedin sen de zaten pek. “Hayır hepsini önemsedim” diye araya girdim, hassasiyetim sesime işlemişti. “Hepsini önemsedim, haklı bulmadıklarımı uzun uzun konuştum seninle. Haklı bulduklarımı da değiştirmek için uğraştım. uğraşıyorum”. Elif, söyleyeceklerini unutmak korkusuyla hızla araya girdi, “neyse işte, demek ki bana yetmemiş ya da ben anlamamışım veya anlamazdan gelmişim bilmiyorum.…

soru işareti sorunun arkasına konmaz, gözünün içine bakıp beklediğin cevabın önüne konur.

herhangi bir mahalle maçında üçüncü kornerden elde edilen penaltıyla gelen gol için sevinç nidaları atan, takım arkadaşlarının kucağına atlayan, veya timsah yürüyüşü yapan neredeyse hiç görülmemiştir. golü atarsın sonra maç devam eder. ama golü yiyen taraf için durum her zaman sinir bozucudur. topu kornere çıkarmama konusunda özen göstermeyene sinir olma hakkı mahfuzdur. öte yandan gol hukuken geçersizdir. kornerden penaltı, korner kullanılamayacak kadar dar alanlarda oynarken uygulanır. ama ne evrensel futbol kurallarında böyle bir denklik vardır, zira penaltıların gole dönüşme oranları kornerlerden elde edilen gollerin üç katından kat be kat fazladır, ne de bu kuralın oynayanların vicdanında tartışmasız müsbet bir yeri.…

dimyat kahire’ye ikiyüz kilometre mesafede bir mısır liman ilidir. mısırın önemli ticaret limanlarından biri. haçlı seferlerinin birkaçında da önemli rolü vardır bu özelliği dolayısıyla. kim bilir kaç bin senedir nil deltası ve çevresinin tarım ürünleri eski dünya pazarlarına ulaşmak üzere buradan yola çıkar. hasır çuvallar halinde paketlenmiş meşhur pirinci de bunlara dahil elbet. dimyat beni tanımaz bilmez, benim de dimyat’a gitmişliğim yoktur, halimden de belli olacağı üzere. ve fakat hikayemiz hep kesişir durur dimyat’la. dimyat hep buralardadır. dilimizde bi dimyat… birimiz de dimyat’ı başka bi cümle içinde kullanmamıştır. velhasılı bi gün şu dimyat’a gitmek lazım. hani sırf dimyat’a gittim demek…

bi gün çat serdar aradı bilader. akşam aha gene bu saatler. ses böyle telaşlı. bi yandan titriyo ibne. soğuk biliyo musun, ayaz dışarısı. nefes nefese kalmış, burnu çeke çeke konuşuyo. aar aar da konuşur. abi dedi, müfit abiyi kaldırdık astaneye. o dakka fırladım ben hemen. hanıma dedim anattarları ver, o zaman daa boşamamış beni. hemen çektim çeketi, elimde telefon. hayırdır falan filan. kalp krizi geçirmiş. hastanede. hemen bastık gittik, bekliyoruz tabi. n’oluyo ne bitiyo kimsenin bişey bildiği yok. bi saat iki saat sonra dediler kurtardık. hanımı bi girip görebilir. necla yenge girdi, bi beş dakka sonra çıktı. hükümet gibi kadın…

“şöför bey gelen yok giden yok neyi bekliyoruz?” diye seslendi arka dörtlüdeki teyze. yoktu da gerçekten. pazar sabahı saat onda seyran lisesinden aşağı inen yokuştan koşarak gelip ulus dolmuşuna binecek kimse olmaması da doğaldı. öylece duruyorduk. Teyze ihtimal o ki altın gününe gidiyordu. veya vedat dalokay’daki pazar sabahı nikahlarından birine. şıkır şıkır giyinmiş, olabildiğince süslü ama bir yandan da ununu elemiş eleğini asmış. “Şöför bey”in gözüyse caddenin solunda kalan apartmanlardan birinin üst katlarındaydı. Elinde sigarası bir cama kilitlenmiş dalgın bakışlarıyla ara ara iç çekiyordu. Bu sinir bozucu bekleme beş dakikayı geçince teyze ikinci kez seslendi “neyi bekliyoruz şöför bey” diye.…

yirmi iki ufak not, muhtelif hediyelik eşya, peçeteye bir öpücük, ağlanmış bir mendil, zor durumda kalmamak için banyonun bir gözüne bırakılmış üç kadın pedi, bir pamuklu pijama (gri), otuz altı fotoğraf (biri vesikalık), çeşitli tarihlerde yazılmış on sekiz mektup, bir ruj, dibi kalmış bir allık (aynalı), saç kremi, biri seyahat tipi olmak üzere iki diş fırçası, bir kitap, teki sevişirken kaybedildiği için diğer teki de bırakılmış mor bir çorap (diğer teki bulunduğunda yanına kaldırılmak üzere), paketlendi, kaldırıldı. günün birinde biri, sen uyuklarken, pazar pazar, tatlı tatlı evi temizlemeye başlar. üzerinde gece verdiğin pijama. kollarını, paçalarını kıvırmış. başka yer yokmuş gibi…

Allah ne bilsin benim derdimi Selim abi ya? Manitası mı olmuş hiç? Ben Cemal Süreya’ya ediyom duayı. O gider anlatır.

önünde eğilirken kendime önem atfetmeye çalışıyordum belki nazarında. dikkat çekmeye… zira italik son çaresidir yazarın.