– Hiçbir şey umduğum gibi gelişmiyor. Hiçbir şey, başladığı gibi bitmiyor artık. Bunu kabullenmek beni çok yıpratıyor.
– Kabullenmek zorunda değilsin ki.
– Ama hiçbir şey başladığı gibi gitmiyor!…
Bütün bunlar olurken aldığım o büyük darbeden pek de gerektiği gibi etkilenmeyişime şaşırmamıştım (sonradan). Büyük bir sıkıntı içindeydim. Ama en azından, kendim için neyi önemli neyi önemsiz kılacağıma karar verebiliyordum. “En azından…” “Görünürde” yani… Bunu yaparken çok basit iki yol çıkıyordu karşıma: Bir şeyi önemsiz hale getirmeye çalışıyorsanız, diğer şeylerin önem derecesini artırırsınız; ya da önemli hale getirmek istiyorsanız, diğer her şeyi önemsizleştirirsiniz. Bunu düşünmek, anlamak hiç de zor değil. Ama bunu yapmak, düşünüldüğü kadar da kolay değil…
Yorumlar